mirasasmir napisał(a):Dzień dobry!KrzaQ i DAAD mieli rację co zdjęcia zamieszczonego poniżej. W swoich delikatnych komentarzach zwrócili moją uwagę na bardzo istotne rzeczy np. jakich zdjęć nie powinno się zdecydowanie zamieszczać. Nie ma miejsca na amatorskie eksperymenty, to galeria dla poważnych ludzi. Dlatego postaram się być w przyszłości samokrytyczny i takiego chłamu już nie zamieszczać. Ale do cieszę się że nie zraziłeś się do forum. Nie poznasz klimatu forum i nie wyrobisz sobie o nim prawdziwego zdania czytając tylko "po łepkach" przypadkowe tematy lub opinie. Jest tu dużo wartościowych ludzi, mających sporą wiedzę na temat swojego hobby (nie tylko fotografii) i szczerze chcących się tą wiedzą podzielić z innymi. Są tu różne charaktery, jedni krytykują, drudzy chwalą ale dzięki konstruktywnej (trudny wyraz) dyskusji wytrzymujemy ze sobą tu sporo czasu. Gorąco namawiam do udziału w plenerach, dzięki tym spotkaniom można wiele że nie wiem jak masz na imię i nie wiem jak prywatnie się do Ciebie zwracać Twój nick też nie wiem co przedstawia To co wyżej powiedziałeś to jest oczywiście oczywista oczywistość! Nikt tego nie kwestionuje. Chciałem tylko podkreślić, że wanalogicznej sytuacji, w poprzedniej dyskusji krytykując zdjęcie dostałem od niektórych mocno po łbie. Myśleli, że zjawił się jakiś pajac co potrafi tylko innym wytykać błędy a sam jest ignorantem w tej dziedzinie! Chciałem pokazać (chociaż przecież w mojej wypowiedzi ni chodziło o pokazówkę), zaakcentować, że sam siebie również surowo oceniam!!Cytuj:... Nie ma miejsca na amatorskie eksperymenty, to galeria dla poważnych ludzi... Eeeeee, dlaczego? Nie jesteśmy forum stricte fotograficznym, niektórzy amatorzy muszą też od czegoś zacząć i gdzieś publikować swoje prace aby móc zobaczyć jak inni odbierają (krytykują) ich prace . A z tą powagą to nie przesadzaj, każdy z tu obecnych prędzej czy później zabłysnął lub zabłyśnie jakimś (nie)poważnym zachowaniem lub tekstem. Przede wszystkim więcej luzu i swobody do podejmowanych tematów. Jesteśmy tu przed wszystkim aby dobrze się razem bawić i czuć w forumowym towarzystwie .Howgh A z tą powagą to nie przesadzaj, każdy z tu obecnych prędzej czy później zabłysnął lub zabłyśnie jakimś (nie)poważnym zachowaniem lub tekstem. Nie miałem na myśli ludzi po latach spędzonych na emeryturze ale o całej palecie osobowości ,które to mają już za sobą etap produkcji Spóźnione, ale najlepsze życzenia z okazji urodzin. Dzięki za życzenia i piwko A tak na marginesie; mieliśmy osobisty kontakt ze sobą

Bardzo lubię pisać tu na Dobrychprogramach i lubię komentować. Redakcja stanęła na wysokości zadania i oddała w ręce czytelników naprawdę obiektywny Blog, który potrafi pomieścić i Windowsowców, i Linuksiarzy i in. Dziękuję też za zaproszeni na HZ, z którego być może skorzystam w tym roku. No ale dość podlizywania ...Ostatnio biorąc udział w wielu dyskusjach coraz częściej napotykam powyższy ekran. Sprawę tę poruszałem zresztą kilka miesięcy temu, akurat trwał wtedy (przypadkowo) konkurs z Windows 8. Teraz mamy konkurs z pakietem Office 365. Przypadek? I tak, i poprzednim przypadku mieliśmy masę postów od nowych użytkowników, którzy nagle podjęli decyzję o rejestracji na portalu, aby wziąć w nim udział (w konkursie). "Fajnie" - mówili niektórzy, konkurs przyciągnie nowych autorów. Ilu ich zostało do dziś? Zaryzykuję twierdzenie, że żaden. Dostaliśmy za to zalew postów o miernej wartości merytorycznej i często okraszonej lizusostwem, bo to mogło zagwarantować mamy następny konkurs, który już na początku wywołał falę krytyki. Wiele osób spodziewało się po prostu "Powrotu do przeszłości" i nawet niektórzy zadeklarowali absencję na Blogu DP do czasu zakończenia konkursu. Ku mojemu zaskoczeniu okazało się jednak sporo prac ciekawych, porównywalnych do tych o wydaniu serwerowym. Mizerota nadal się jednak pojawia i dziękuję bogom za Moderatorów wywalczonych przez nas w poprzednim konkursie. Robicie świetną robotę chłopaki :)Co to jednak ma wspólnego z kasowaniem postów? Okazuje się, że wiele. Blog DP jest zazwyczaj miejscem dość elitarnym i naprawdę ciężko coś napisać, żeby otrzymać uznanie jego użytkowników. Narzekał mi na to ostatnio lucas_, który stwierdził, że traci wenę twórczą, bo wszystkie tematy jakie chce napisać po jakimś czasie wydają mu się dość błahe, aby przedstawić je tutejszej publiczności. No ale przecież jest konkurs, gdzie można spokojnie zastosować zasadę przewagi ilości nad chce, że takie mizerne teksty, przyciągają autorów chcących pisać także na inne tematy, którzy wyraźnie widzą, że TU można pisać co ślina na język przyniesie. Nie chcę, aby to było odczytane, że zabraniam takim osobom publikować na tym portalu. Jak najbardziej ich do tego zachęcam, tylko...NIE KASUJCIE POSTÓW!!!W tym tygodniu już dwa razy napotkałem powyższy, zielony ekran śmierci. Dlaczego? Bo autor spotkał się z krytyką, ze strony komentujących, którzy wykazali mu, że w wielu miejscach mija się z prawdą, a w innych nie ma racji (dla ścisłości to nie ja byłem, choć brałem udział w tej dyskusji). Co robi taki autor? Bach post do kosza, wraz z kilkunastoma komentarzami! Dlaczego? Wbrew pozorom odpowiedź jest dość prosta."A napisze sobie artykuł o Mirze. Nikt ostatnio nie pisze nic o Ubuntu to trzeba jakoś zareklamować mój ulubiony system. Fakt o Mirze nie wiem wiele, bo w końcu go jeszcze nie wydali, zresztą nawet najwięksi hakerzy Linuksa nic o nim nie wiedzą, bo to tajemnica Canonical. Napiszę więc o Mirze z głowy."I swój szatański plan autor wciela w życie. Nie trzeba zresztą czekać na reakcję tłumu, który (jako że to elita) lepiej od autora zna się tych sprawach i wytyka mu ewidentne błędy. Reakcja autora (pozwolę sobie dalej pisać małą literą) jest dość zaskakująca - stwierdza, że potrafi przyznać się do błędu i poprawia niektóre w tekście. Problem w tym, że zostają mu wytknięte i inne błędy i powoli okazuje się, że tak naprawdę artykuł jest dość strasznie tendencyjny. Odpowiedzialność cywilna za popełniony artykuł schodzi na plan dalszy i autor postanawia dalej nie przyznawać się do winy i kasuje cały artykuł wraz z kompromitującymi go komentarzami. Dodam, że żaden komentarz nie zawierał słów mogących w jakiś sposób obrazić autora tekstu, a jedynie podważał rację jego argumentów. Dodam także, że artykuł został także wyróżniony Stroną Główną, w czym akurat popieram decyzję Moderów, bo zawierał ciekawy temat do post został skasowany. Odpowiedź jest prosta: aby nie szkodzić Ubuntu, ani Canonical! autor (pozwolę sobie pisać nadal małą literą) zdał sobie sprawę, że tak naprawdę tekst może być antyreklamą tego systemu i zaszkodzić jego popularności. A w zasadzie to nie sam tekst, a właśnie komentarze pod nim. No i po powoli wczuwać się w tok myślenia takich ludzi. Są takie tematy na DP, które gwarantują burzę w komentarzach, co zapewne dodaje potem splendoru autorowi. Takim tematem jest zapewne także Mir vs Wayland w równym stopniu co Linux vs Windows. Tym razem jednak problemem było to, że niewielu czytelników DP i fanów Ubuntu tak naprawdę wie cokolwiek o Mirze, żeby stanąć w jego obronie. Wynik był więc dość oczywisty wszystkie komentarze pod postem krytykowały go negatywnie i podważały jego argumenty. Żadnej burzy, tylko zarzuty, z których autor musiał się tłumaczyć. Bo fani Waylanda wbrew pozorom interesują się także działaniem Mira i jego rozwojem. Zamiast wielkiej wojny otrzymaliśmy wiec lincz na argumentach kasowanie postów to dla mnie dziecinada. I nie chodzi mi już nawet o szacunek dla komentujących, którzy tracą sporo czasu na obserwowanie dyskusji pod tematem, więc pragnęliby, aby także ich praca była doceniona. Prawdziwym problemem jest fakt, że skoro temat jest skasowany, to tematu nie było i jest szansa dla kolejnego oszołoma ze swoimi rewolucyjnymi argumentami, który to powtórzy. I oczywiście zabawa zacznie się od nowa, a komentujący będą się modlić o to, aby ich praca znów nie została przeniesiona do tematem chciałbym wnieść wniosek do Administracji o usunięcie opcji skasowania tematu jeśli został on już opublikowany. Uważam, że Autorzy, do których należę też ja, powinni mieć na tyle odwagi cywilnej, aby sprostować wytknięte im błędy w komentarzach, lub w następnym chciałbym najpierw usłyszeć opinię użytkowników DP.

Home Książki Cytaty Ignacy Krasicki Dodał/a: surrealice Popularne tagi cytatów Inne cytaty z tagiem miłość - Nadal mnie pragniesz – stwierdził – i nadal kochasz. Nie przyznasz się do tego, ale ja to wiem. Nie bądź tchórzem Crevan! Nie bój się przyznać, że się pomyliłaś! Że nie wiesz, dlaczego Kenji chce cię tak usidlić! Zakładając ci na palec pierścionek czy obrączkę, nie wymaże z twojego serca tego, co do mnie czujesz! - Nadal mnie pragniesz – stwierdził – i nadal kochasz. Nie przyznasz się do tego, ale ja to wiem. Nie bądź tchórzem Crevan! Nie bój się przy... Rozwiń Anna Crevan Sznajder - Zobacz więcej - Wyjdź stąd! Ale już! Ty draniu! Nienawidzę cię! - Nie! Ty po prostu nie potrafisz mnie nie kochać! Kuso! Znów miał rację! Ale byłam wkurzona. - Wynoś się! Ale już! Spojrzał na mnie tak, że zadrżałam, potem wyszedł. - Wyjdź stąd! Ale już! Ty draniu! Nienawidzę cię! - Nie! Ty po prostu nie potrafisz mnie nie kochać! Kuso! Znów miał rację! Ale byłam wkurzo... Rozwiń Anna Crevan Sznajder - Zobacz więcej - Tak? - spytała Justyna, czując, że oddałaby mu nawet całą swoją wełnę, gdyby teraz poprosił. - Tak? - spytała Justyna, czując, że oddałaby mu nawet całą swoją wełnę, gdyby teraz poprosił. Maria Różańska - Zobacz więcej Inne cytaty z tagiem ludzie W życiu trafisz nieraz na ludzi, którzy mówią zawsze odpowiednie słowa w odpowiedniej chwili. Ale w ostatecznym rozrachunku musisz ich sądzić po czynach. Liczą się czyny, nie słowa. W życiu trafisz nieraz na ludzi, którzy mówią zawsze odpowiednie słowa w odpowiedniej chwili. Ale w ostatecznym rozrachunku musisz ich sądzi... Rozwiń Nicholas Sparks - Zobacz więcej Inne cytaty z tagiem pieniądze Dostatecznie wcześnie pojął, jaką rolę w życiu grają pieniądze: to one są środkiem umożliwiającym prowadzenie takiego życia, na jakie ma się ochotę. Kto ma pieniądze, może robić co zechce - kto ich nie ma, musi robić to, czego chcą inni. Dostatecznie wcześnie pojął, jaką rolę w życiu grają pieniądze: to one są środkiem umożliwiającym prowadzenie takiego życia, na jakie ma się... Rozwiń Andreas Eschbach - Zobacz więcej Nawiasem mówiąc, Trout napisał książkę o drzewie dolarowym. Zamiast liści rosły na nim dwudziestodolarowe banknoty. Kwitło obligacjami pożyczki państwowej, a owocowało diamentami. Do drzewa ściągali ludzie, którzy zabijali się pod nim nawzajem, dostarczając w ten sposób doskonałego nawozu. Nawiasem mówiąc, Trout napisał książkę o drzewie dolarowym. Zamiast liści rosły na nim dwudziestodolarowe banknoty. Kwitło obligacjami pożyc... Rozwiń Kurt Vonnegut - Zobacz więcej A woman has her years like a purse of coins and she spends them willy-nilly. A woman has her years like a purse of coins and she spends them willy-nilly. Sebastian Barry - Zobacz więcej

Nie bez kozery w tytule przywołuję Krasickiego ale żeby lepiej zrozumieć ideę tego tekstu zacytuję dłuższy fragment Antymonachomachii mistrza Ignacego. Kto się złym czuje, tego zarzut wzruszy; Cienia się swego boi hipokryta, Gdy go wewnętrzne przeświadczenie głuszy; Ubezpieczona w niewinności swojej, Prawdziwa cnota krytyk się nie boi. Rzecz będzie o etyce a ściślej ujmując o etyce żużlowej opisanej w Kodeksie Etycznym Osób Urzędowych w Sporcie Żużlowym. Dokument ten w swoim założeniu ma wyznaczać standardy zachowań etycznych dla osób urzędowych w tym także sędziów. Trwa akcja zbierania pieniędzy na leczenie bratanicy sędziego Pawła Słupskiego. Kwota jest ogromna a czasu coraz mniej. Akcja przy wsparciu mediów zatacza coraz szersze kręgi. Ostatnio przybrała jednak zupełnie inny wymiar. W bezpośrednią pomoc w blasku kamer angażują się już zawodnicy i działacze klubów walczących na torze. Padają konkretne kwoty wsparcia. I właśnie te wydarzenia w konfrontacji z zasadami zawartymi w Kodeksie Etycznym dały mi podstawy do zastanowienia i napisania tego tekstu. Sędzia Paweł Słupski wielokrotnie wypowiadał się, że osobiście mocno zaangażowany jest w pomoc dla małej Niny czemu nie należy się dziwić. To oczywiste, że tak jest. Co zatem budzi wątpliwości kodeksowe? Przed jednym z meczów ekstraligowych działacz klubu, który niebawem miał przystąpić do rywalizacji o punkty DMP deklarował wsparcie zbiórki ze strony poszczególnych zawodników jak i całego klubu. No i pięknie pomyślałem. Im więcej takich gestów tym szybciej uzbiera się potrzebna kwota. Ze sporym zaskoczeniem i zdziwieniem przyjąłem jednak po chwili do wiadomości, że sędzią zawodów jest… Paweł Słupski. Właśnie wtedy pomyślałem, że nie ma bardziej czytelnego przykładu konfliktu interesów zdefiniowanego w Kodeksie Etycznym jak właśnie ten. A w artykule 2 Kodeksu czytamy, że: Unikanie konfliktu interesów jest jednym z podstawowych obowiązków Osób urzędowych. Artykuł 6 w pkt 1 definiuje czym jest konflikt interesów: Konflikt interesów to jakakolwiek rzeczywista lub potencjalna korzyść dla Osoby urzędowej, związek z osobą trzecią lub czynność zdziałana w przeszłości lub obecnie, która może powodować podejrzenie o stronniczość lub interesowność. W kolejnym punkcie Kodeks podpowiada nawet, że: W przypadkach wątpliwych co do występowania w danym wypadku konfliktu interesu Osoba urzędowa ma obowiązek natychmiast zwrócić się do GKSŻ z prośbą o wydanie opinii. Kodeksy Etyczne nie są zbiorem czynów zabronionych w rozumieniu karnym. Sama etyka to nauka o moralności z której wywodzi się ogół zasad i norm postępowania przyjętych w danym środowisku. I żużel taki Kodeks też ma. Pozycja w jakiej znalazł się sędzia Paweł Słupski w zderzeniu z jego zapisami delikatnie ujmując jest niekomfortowa. Zadaję zatem publiczne pytanie żużlowym władzom: czy nie widzą tej korelacji? Czy sędzia Słupski zwrócił się o wydanie opinii w tej materii? Czy tak bezpośrednie deklaracje finansowe lub ich brak ze strony zawodników i klubów, których rywalizacja jest potem oceniana przez sędziego Słupskiego nie może powodować podejrzenia o stronniczość lub interesowność? Czy w tych okolicznościach nie jest zasadnym (zgodnie z Kodeksu) wycofanie się ze sprawowania funkcji sędziego do czasu pomyślnego zakończenia zbiórki? I na koniec pytanie podstawowe czy Kodeks Etyczny w ogóle jeszcze obowiązuje? Ja, podobnie jak rzesza anonimowych darczyńców także dokonałem wpłaty ale jakoś tak się złożyło, że kamer przy tym nie było.

Slides: 7 Download presentation „Prawdziwa cnota krytyk się nie boi” O MONACHOMACHII IGNACEGO KRASICKIEGO Geneza utworu Pomysł napisana tego typu utworu zrodził się podczas rozmów, jakie Krasicki toczył z pruskim królem Fryderykiem II. Monachomachię wydano anonimowo w 1778 roku w Lipsku, jednak czytelnicy bez trudu rozpoznali w niej pióro Krasickiego. Ostrze krytyki jest skierowane przeciw duchowieństwu i jego wadom. Osią utworu Krasicki uczynił spór, jaki toczył się pomiędzy zakonem dominikanów oaz karmelitów. Zastanów się i odpowiedz: Jaki jest typowy zakonnik? Dlaczego wybiera życie klasztorne? Jak wygląda dzień zakonników? CZYTAJĄC TEKST WYKONAJ POLECENIA: Wskaż inwokację. Określ, jaki temat utworu zapowiada Omów przyczyny wybuchu wojny Określ, jaki jest stosunek narratora do opisywanych zdarzeń, przywoaj przykłady. Przeczytaj i wypełnij na podstawie Monachomachii Jaki jest typowy zakonnik? Jak się zachowuje? Jak wygląda dzień zakonników? Poemat heroikomiczny Hero. Epos (wojnę mnichów opisuje poeta stylem pełnym patosu – pełnym powagi, używając poważnych określeń) Wojnę domową śpiewam więc i głoszę, Wojnę okrutną, bez broni i miecza. . . -komiczny Komizm (błaha komiczna, śmieszna treść) występuje: • komizm sytuacyjny: Lecą sandały i trepki, i pasy… • komizm postaci: Ryknął Gaudenty jak lew rozjuszony Stracił Kleofasz ostatnie dwa zęby • komizm słowny (żart Łączenie błahego tematu z podniosłym, patetycznym stylem Poemat heroikomicz ny Umieszczanie wydarzeń na dwóch płaszczyznach: boskiej i ludzkiej Rozpoczynanie inwokacją Obecność porównań homeryckich

część pierwsza Monika Kropiwnicka: Minęło osiem lat od momentu, kiedy założył Pan dwie szkoły publiczne prowadzone inaczej niż dotychczas, czyli przez samorząd. Jakie są Pana spostrzeżenia, obserwacje, doświadczenia dzisiaj? Michał Znamirowski: Tak, nawet trochę więcej, bo żeby wystartować we wrześniu w nowej konwencji, Szkoły – Podstawową i Gimnazjum – obie publiczne, trzeba było założyć wcześniej… Druga część Pani pytania jest złożona… Mam dobre doświadczenia i jest ich dużo więcej aniżeli tych gorszych, ale doświadczałem, doświadczam, szczególnie wiosną tego roku szczególnie napastliwych ataków, pomówień, oskarżeń. Przypisywane mi są działania, których w życiu nie popełniłem, nie zamierzam popełniać… Oj! O czym pan mówi? – to brzmi groźnie! MZ: W istocie jest to niebezpieczne. Póki, usłyszałem jedną, czy drugą plotkę, a to, że w szkołach prowadzonych przez osoby fizyczne (prywaciarzy – język nota bene z czasów PRL-u) nauczyciele zarabiają kokosy, a owi prowadzący dorabiają się praktycznie nic nie robiąc, puszczałem to mimo uszu, ale z wiosną tego roku zawiązała się swoista koalicja, pewnego rodzaju lobby działające na rzecz szkół samorządowych, pomniejszające rolę, cel, niekiedy negując sens istnienia szkół publicznych prowadzonych przez osoby fizyczne. Przykre, że biorą w tym udział koledzy z sąsiednich szkół, niektórzy urzędnicy i niektórzy radni… i twierdzą np., że kradniemy, porywamy dzieci… Do tego jeszcze plotki, pomówienia, donosy… To poważne oskarżenie, czy aby nie jest Pan gołosłowny? MZ: Nie. Czy słyszała Pani o „aferze kontenerowej”, czy słyszała Pani Redaktor o serii zebrań w środowiskach lokalnych szkół samorządowych, o burzliwych komisjach oświaty, o bezprecedensowym liście dyrektorów do Przewodniczącego Rady, Wójta wymuszającym tak naprawdę zakaz naszego dalszego rozwoju, pisma do RIO z pytaniami retorycznymi i niedorzecznymi postulatami? Trochę obiło mi się o uszy, ale generalnie nie znam sprawy. Chętnie posłucham… MZ: To były głośne sprawy: sytuacja w tym nadchodzącym roku szkolnym jest trudna dla nas, jeśli rzecz idzie o liczebność oddziału przedszkolnego – w związku ze zmieniającymi się przepisami mamy podwójną prawie liczbę uczniów w wieku pięciu i sześciu lat, co zmusza nas do utworzenia dwóch oddziałów, a szkoła jest stara, mała. Z dotacji nie możemy inwestować, ale możemy pokrywać koszty wynajmu pomieszczeń. Znaleźliśmy partnera, który wyraził zainteresowanie naszą propozycją: on – wybuduje na gruncie szkolnym (to grunt gminny, komunalny i wymagana jest zgoda samorządu gminnego) budynek kontenerowy (modułowy – to częsta obecnie i szybka forma realizacji zaspokajania potrzeb lokalowych posiadająca wszelkie atestacje i certyfikaty); a my płacąc comiesięczny czynsz mieliśmy korzystać przez okres lat dziesięciu. Wójt wyraził aprobatę w kilkukrotnych rozmowach na posadowienie owej tymczasowej budowli na terenie szkolnym. Ale wtedy się zaczęło: owe lobby, o którym już wspominałem wystąpiło z kuriozalnym protestem na forum Rady Gminy przeciwko takim rozwiązaniom, które jakoby godzić miało w żywotne interesy wszystkich szkół samorządowych. Wójt pod presją tegoż lobby wycofał się z promesy zgody na posadowienie szkolnego budynku modułowego namawiając mnie wraz z Przewodniczącym Rady i Przewodniczącym Komisji Oświaty do wycofania wniosku w zamian za podjęcie działań na rzecz budowy sali gimnastycznej w szkołach w Poskwitowie i to już w tym roku. Propozycja wydawała się atrakcyjna – łagodziła napięcia i dawała nadzieję na od stu lat oczekiwaną salę gimnastyczną) – wniosek wycofałem jednocześnie składając nowy o budowę sali gimnastycznej wedle obowiązujących procedur. Pod tym samym pretekstem – pomimo naszego wycofania się z budowy - zwołano w czterech szkołach zebrania z udziałem radnych, mieszkańców wsi, na których zbierano podpisy pod petycją przeciwko budowie „szkoły kontenerowej” (sic!); a dyrektorzy w sposób żenujący stosując techniki socjotechniczne, manipulując danymi statystycznymi, pokazując spreparowane prezentacje multimedialną udowadniali w jaki sposób są „pokrzywdzeni przez los” i jak mało pieniędzy dostają na prowadzenie swych szkół… Miało to znamiona podburzania i dezintegracji środowiska społecznego – nastawianie jednej wsi kontra drugiej… zresztą dość skutecznie. No dobrze a jaka jest reakcja władz? A może to adwersarze mają rację… MZ: Przygotowałem swoje wyliczenia, i jeśli takie będzie życzenie Pani Redaktor to je opublikuje, na bazie danych statystycznych otrzymanych z Urzędu Gminy w Iwanowicach. Po pierwsze trzeba powiedzieć wg mojego stanu wiedzy na dzień dzisiejszy dotacja, którą otrzymujemy naliczana jest zgodnie z prawem; po drugie to nie nasze szkoły zabierają pieniądze szkołom samorządowym. Tu chciałem Pani opowiedzieć o przypadku, który mnie spotkał: przychodzi Rodzic do kancelarii i mówi – Panie dyrektorze jak to jest? Przyszła do mnie sąsiadka po spotkaniu w szkole (wyżej mówiłem o tych zebraniach) z pretensjami „twój syn (uczeń naszej szkoły) okrada moje dzieci (uczniów szkoły samorządowej). Proszę coś z tym zrobić! Myślę, że ten wywiad pomoże w zrozumieniu jak jest naprawdę i pomoże tym, którzy są w ten sposób atakowani, ponieważ wybrali, również zgodnie z prawem, nasze szkoły. Po trzecie chciałem obalić mit , stworzony tendencyjnie, bez żadnych podstaw: otóż głoszona jest teza, że osoby prowadzące szkoły dorabiają się na swej działalności grabiąc i niszcząc gminne finanse publiczne, a dyrektorzy szkół samorządowych zarabiają swoją ciężką pracą na niwie niesienia kaganka oświaty. Pozwoliłem sobie sprawdzić prawdziwość tej tezy i wg danych uzyskanych w UG Iwanowice i: całkowite koszty utrzymania dyrektorów samorządowych (oczywiście mówimy o średniej) wynoszą dla szkół podstawowych 7335,86 a w gimnazjach 7643,96 złotych miesięcznie; dla porównania moje wynagrodzenie osiąga odpowiednio 68,2, 65,4% a dyrektora wynoszą 41,3%., 39,63% tych kosztów. Budżety szkól prowadzonych przez osoby fizyczne są pochodną uśrednionych budżetów szkół samorządowych i tworzone są jako iloczyn średniej gminnej dla szkól podstawowych i gimnazjów (oddzielnie) i liczby uczniów w szkołach prowadzonych przez osoby fizyczne. Zatem twierdzenie, że dostajemy więcej pieniędzy niż szkoły samorządowe jest nadużyciem. [graficzne przedstawienie finansowania oświaty na przykładzie naszych szkól obok – przyp. Redakcji]. Myślę, że na tym możemy zakończyć pierwszą część naszej rozmowy… Czy mogę liczyć na poświęcenie mi czasu w niedalekiej przyszłości… MZ: Oczywiście, chciałbym również opowiedzieć o tym, co nas dobrego spotkało przez te osiem lat, a tych spraw było o wiele więcej… i gdzieś głęboko tkwi we mnie przeświadczenie, że to one, paradoksalnie, są przyczyną naszych problemów (mam nadzieję przejściowych). Ale nie dopuszczam tego, póki co do świadomości. ...Dziękuję pięknie!

Nie dajmy się im wodzić za nos. Na potępienie zasługuje zbrodnia, złe rządzenie, przemoc państwowa użyta niewłaściwie, bezprawnie, przeciwko obywatelom występującym w dobrej sprawie. Na przykład w obronie naszego dobrowolnego członkostwa w UE. Właśnie sędzia Piotrowicz dał do zrozumienia Polsce i Unii, że obóz Kaczyńskiego uważa, że ma prawo szargać traktaty europejskie, i w istocie szykuje się do polexitu. To orzeczenie to dramatyczny przykład ich metody prowokacji: ,,słychać wycie, znakomicie!”. Wycie w sprawie TVN, wycie w sprawie Izby Dyscyplinującej Nieposłusznych Sędziów, w sprawie pisowskich tłustych kotów itd. Posługują się tymi cepami, by odwrócić uwagę od ich rządów: dziel i rządź. Gdy więc Czarnek wyskakuje z kolejnym pomysłem na przekształcenie oświaty publicznej w hodowlę Polek katoliczek, to jest ta sama metoda. Oni czerpią z tego jakąś perwersyjną przyjemność upokarzania krytyków i przeciwników. Kto się tym przejmuje, rwie włosy i rzuca mięsem, czyni słusznie: wielka deforma Polski demokratycznej trwająca od 2015 r. na te emocje ciężko pracuje już szósty rok. Poszerzają swoje dominium, żeby resztę zepchnąć na margines i żeby ich przeciwnicy i krytycy zaczęli być postrzegani jak rarogi, co sypią piasek w tryby pisowskiego walca. Ale im bardziej jeżdżą walcem po Polsce niepisowskiej, tym bardziej warzą sobie piwo do wypicia po utracie przez nich władzy. A gdzie są prawdziwe ,,cnoty niewieście”? Reprezentują je dla milionów uczestników protestów obywatelskich liderki i aktywistki ruchu kobiecego, współczesne kandydatki na ołtarze demokracji. Dlatego tak ich nienawidzi pisowska propaganda. To nie kobiety oczekujące kwiatków 8 marca i całowania w rączkę przez samców alfa, tylko skończenia z tymi sposobami utwierdzania nierówności płci w naszym życiu publicznym. I jej maskowania z wykorzystaniem kobiet, które Kaczyński wstawia na świecznik władzy, tyle że pozorowanej. Panie Witek, Szydło, Przyłębska są mu potrzebne do czarnej roboty politycznej i chwalenia się nimi: proszę, to my jesteśmy za równością, a nie opozycja. Propagandowe tanie chwyty weryfikuje jednak praktyka. Ta fasadowa równość dotyczy tylko kobiet popierających Kaczyńskiego, które nigdy go nie skrytykują z wyżyn swoich wysokich urzędów. Teoretycznie marszałek Sejmu, przewodnicząca Trybunału Konstytucyjnego czy Sądu Najwyższego albo ministerka Morawieckiego mogłaby surowo zrecenzować jego antydorobek w dziedzinie praworządności, walnąć pięścią w stół, na który wjeżdżają projekty ustaw Suskiego, Sasina czy Ziobry, i utrzeć im nosa. Ale nic takiego się dotąd nie zdarzyło na poważnie: tak, żeby Kaczyński musiał projekt na zawsze wywalić do kosza, a nie tylko zamknąć w zamrażarce i czekać na lepszy dla nich moment polityczny. Inne polityczki czy działaczki, te, którym z Kaczyńskim nie po drodze, na żadne jego względy nie zasługują, choć są wcieleniem pożądanych obywatelskich ,,cnót niewieścich”. Na przykład niektóre dociekliwe posełki KO czy Lewicy, które nie dadzą się zbyć byle pustą frazą pisowskiej rzeczniczce partyjnej lub pisowskiemu rzecznikowi rządu. Na szczególną pogardę Kaczyńskiego i jego kręgu zapracowały sobie liderki i aktywistki Strajku Kobiet. Więc wytoczyli im dęte procesy pod bezprawnym pretekstem. Będą usiłowali je zdyskredytować, zmęczyć, rozbić, zastraszyć. Pacyfikują, bo wierzą, że te podłe cele osiągną. Społeczną i polityczną ceną się nie przejmują. Po nich potop. Dlatego nie możemy być obojętni, machać ręką, że nic się nie da zrobić. O ten efekt zniechęcania do działania im chodzi. Cnoty niewieście – fraza ma liberałów prowokować religijną staroświeckością – to ma być podwójny nelson na kobiety spoza ich zagrody. Szczególnie te mające ,,dość” ingerencji państwa i Kościoła w ich życie. A tych przybywa nawet w domenie Kaczyńskiego, Ziobry i Rydzyka.

W dniu w siedzibie Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we Wrocławiu odbyło się spotkanie, będące pokłosiem opublikowanego na naszych łamach, krytycznego artykułu w sprawie perturbacji na Wrocławskim Węźle Wodnym, do których doszło w dniu Spotkanie zainicjowała strona reprezentująca Wody Polskie a ja - jako redaktor serwisu i rzecznik Rady Kapitanów - zostałem zaproszony w dogodnym dla siebie terminie, co warto także podkreślić. Omówiliśmy punkt po punkcie wszystkie aspekty i zarzuty podniesione we wspomnianej publikacji - rzeczowo i bez emocji. Wyjaśniliśmy wszystkie wątpliwości związane nie tylko z opisywaną sytuacją. W dniu w siedzibie Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we Wrocławiu odbyło się spotkanie, będące pokłosiem opublikowanego na naszych łamach, krytycznego artykułu w sprawie perturbacji na Wrocławskim Węźle Wodnym, do których doszło w dniu Spotkanie zainicjowała strona reprezentująca Wody Polskie a ja - jako redaktor serwisu i rzecznik Rady Kapitanów - zostałem zaproszony w dogodnym dla siebie terminie, co warto także podkreślić. W spotkaniu udział wzięli: Mateusz Surowski – Dyrektor RZGW we Wrocławiu Dariusz Zuchora – Kierownik w Zarządzie Zlewni we Wrocławiu Paweł Prokopczak - Z-ca Kierownika w Zarządzie Zlewni we Wrocławiu Anna Tarka – Rzecznik Prasowy Omówiliśmy punkt po punkcie wszystkie aspekty i zarzuty podniesione we wspomnianej publikacji - rzeczowo i bez emocji. Wyjaśniliśmy wszystkie wątpliwości związane nie tylko z opisywaną sytuacją (tzn. dość znacznym i szybkim obniżeniem piętrzenia na wrocławskiej Odrze Śródmiejskiej) ale w odniesieniu do innych odcinków Odry Skanalizowanej, gdzie podobne zdarzenia miały miejsce z winy elektrowni wodnych w minionym okresie. RZGW zdeklarowało większą dbałość o kontakt z elektrowniami i należyte utrzymywanie poziomów piętrzeń przez te podmioty. Przedstawiono mi też wyniki sondowania pod Mostem Pokoju, z których wynika, że należy zachować szczególna ostrożność jedynie w sytuacji, gdy znajdą się w tym rejonie jednocześnie dwa, trzy z dużych statków. Wahania zwierciadła wody, wywołane ich ruchem są nieprzewidywalne. Spotkanie odbywało się w bardzo rzeczowej i przyjaznej atmosferze. Na samym początku zdeklarowałem, że środowisko, które reprezentuję mocno kibicuje obecnej administracji, gdyż w sprawie dróg wodnych i żeglugi dzieje się w ostatnich trzech latach więcej niż przez poprzednie dwadzieścia. Łączy nas też wspólne ministerstwo (nareszcie) i grając w jednej drużynie powinniśmy wspólnie dążyć do osiągnięcia celu, jakim jest sanacja transportu wodnego w Polsce. Obie strony zadeklarowały współpracę i dialog z wzajemnym poszanowaniem pracy i kompetencji wszystkich zainteresowanych. Dyrektor Surowski zaproponował, aby przynajmniej dwukrotnie - na początku i na końcu sezonu nawigacyjnego - odbywały się spotkania z Radą Kapitanów i armatorami. Stanowiłyby one stałą płaszczyznę do wymiany poglądów i rozwiązywania problemów. Nie wyklucza oczywiście innych spotkań z reprezentantami środowiska żeglugowego, jeśli - jak w tym przypadku - zajdzie taka potrzeba. Ze swojej strony zadeklarowałem wycofanie publikacji, która w świetle złożonych wyjaśnień była zapewne zbyt ostra ale w rezultacie doprowadziła do spotkania i dialogu. Dziękuję szczególnie Pani rzecznik, która szybko i sprawnie reagowała. A doskonale wiem jak trudna to rola...kpt. Andrzej Podgórski redaktor serwisu, rzecznik Rady Kapitanów foto autora Apis 2,047 2 komentarzy 0 z 0 ocena

Liczba wyświetleń: 324Politycy demokratycznego supermocarstwa, lśniącego ideału demokracji, wolności i swobód obywatelskich, wciąż zapewniają, za pośrednictwem posłusznych i gorliwych mediów, że naczelnym celem wojny w Afganistanie jest po pierwsze wyplenienie terroryzmu i wpływów Al-Kaidy w tym kraju, a następnie wprowadzenie tam wyżej wymienionych dobrodziejstw. Przy okazji wspomina się zagwarantowanie równouprawnienia afgańskich kobiet, budowę szkół, służby zdrowia i infrastruktury. To samo głoszą politycy krajów-wiernych przyjaciół Stanów Zjednoczonych, których wojska pomagają amerykańskiej armii w walce o te chwalebne i szlachetne pod uwagę, że Afganistan jest pozbawionym dostępu do morza górzysto-pustynnym krajem, jednym z najbiedniejszych państw świata, posklejanym z kilku grup narodowo-językowych i kilkudziesięciu niekoniecznie przyjaźnie do siebie nastawionych plemion, oddalonym o 20 tysięcy kilometrów od terytorium USA, należy podziwiać szlachetne i bezinteresowne zachowanie supermocarstwa i jego sojuszników, poświęcających życie swych żołnierzy i kilkaset miliardów dolarów rocznie dla dobra afgańskich górali. Tym bardziej, że Al-Kaidę w Afganistanie unicestwiono już w pierwszych latach wojny, a jej przywódca, Osama Ibn Laden został zamordowany w zeszłym roku w Pakistanie, zatem wojna jest kontynuowana już tylko w celach jednak cnota ma swych krytyków, nie należy się więc dziwić, że są malkontenci, kwestionujący szlachetne cele wojny USA w Afganistanie. Wyolbrzymiają oni znaczenie położenia tego kraju, graniczącego z Iranem, Pakistanem, Chinami, Tadżykistanem, Turkmenistanem i Uzbekistanem, a zatem będącego węzłowym skrzyżowaniem dróg i ewentualnie rurociągów, umożliwiających eksploatację ogromnych złóż nafty i gazu w krajach środkowej Azji. Ci krytycy, zaślepieni niechęcią do Stanów Zjednoczonych, rozdymają znaczenie Afganistanu w szachowaniu wrogiego wobec USA i Izraela Iranu i rosnących w potęgę Chin. Głoszą niestworzone historie o bogactwach naturalnych Afganistanu – nafcie, gazie, rudach żelaza i metali ziem prawda, że Exxon-Mobil właśnie wystąpił do rządu afgańskiego o koncesję na zbadanie i eksploatację złóż ocenianych na miliard baryłek ropy i gazu, ale to przecież tylko zdrowa konkurencja handlowa z chińskim koncernem CNPC i indyjskim ONGC, które starają się o podobne koncesje. Tak samo naturalne jest ogłoszenie przez Pentagon i Geological Survey, że będą szkolić afgańskich geologów by mogli oni prowadzić poszukiwania i identyfikację cennych złóż mineralnych. Pentagon już dawno ocenił bogactwa naturalne Afganistanu – ropę, gaz, rudy żelaza, kamienie szlachetne i półszlachetne, metale ziem rzadkich – na co najmniej bilion (USA trylion) dolarów. Jednak rządy USA i krajów sojuszniczych wydadzą co najmniej tyle samo pieniędzy na prowadzenie wojny, choć to przecież pieniądze podatników, a zarabiać będą wielkie prywatne korporacje. To, że zginie jeszcze parę tysięcy żołnierzy i kilkadziesiąt (lub kilkaset) tysięcy Afganów jest smutne, lecz nie tragiczne. Synowie kongresmenów, senatorów, premierów, dyrektorów korporacji, itp., w Afganistanie przecież nie służą, a zabici Afganie to tylko szkody uboczne (collateral damage).Ważne jest, że Afganistan będzie miał Parlament, prezydenta, wybory, kobiet nie będzie się publicznie chłostać, bogactwa naturalne będą mogły być bezpiecznie eksploatowane, a kiedyś, kiedyś, gdy bohaterscy obrońcy demokracji pokonają wreszcie talibskich terrorystów, wybuduje się może te szkoły, kliniki i szosy. Przy okazji USA zdobędą kontrolę nad strategicznym punktem globu, będą mogły szachować Chiny, grozić Iranowi i gwarantować wierność i posłuszeństwo Pakistanu, a Exxon-Mobil będzie mógł swobodnie pompować naftę. Ale to przecież tylko sprawiedliwa nagroda za szlachetne i bezinteresowne niesienie demokracji i wolności zacofanym dzikusom, prawda???Autor: Hersoryk Nadesłano do “Wolnych Mediów”

Tolerancja i dialog. Te dwie wartości są mi szczególnie bliskie. Niestety, zabrakło ich przy tworzeniu wystawy stałej Muzeum II Wojny Światowej. I teraz stała się ona przedmiotem sporu politycznego – zdaniem naszej dziennikarki Marzeny Bakowskiej można było uniknąć polsko-polskiej walki o muzeum. UNIWERSALIZM Twórcy wystawy stałej argumentują, że takiego muzeum nie ma nigdzie na świecie, bo w sposób uniwersalny opowiada o doświadczeniach wojennych. Uniwersalny, czyli pokazując walkę i cierpienia ludzi w różnych krajach, nie tylko na terenie Polski. Kluczowy jest temat, a nie tylko data. Zagadnienia niemal natychmiast możemy porównać z wydarzeniami w innym kraju. Ekspozycja jest przeładowana informacjami. Ok. 2,5 tysiąca eksponatów, ponad 4 godziny materiałów filmowych i 1100 stron tekstów merytorycznych. Wiele osób gubi się. Wszystkim polecam zwiedzanie z audioguidem, bo można pominąć część sal. Ale i to nie jest rozwiązanie. Audioguide nie informuje o ekspozycji dedykowanej dzieciom. ZWIEDZAJĄCY – REZERWUJ DUŻO CZASU Nikt nie jest w stanie zwiedzić wystawy stałej w standardowym czasie trzech godzin, jakie zazwyczaj spędza się w takiej instytucji kultury. Oglądając wszystkie prezentacje multimedialne, filmy oraz oczywiście eksponaty, czytając wszystkie opisy i dokumenty spędziłam tu w sumie 11 godzin. Poświęciłam na to trzy wizyty w tym miejscu. Wiele razy także „przebiegałam” ekspozycję przy innych okazjach. I nie śmiem twierdzić, że świetnie znam wszystko. Wiele rzeczy mam jeszcze do odkrycia. Wielość informacji to wada, ale i zaleta. Przy kolejnej wizycie można bowiem skupić się na zupełnie innych faktach. To także powoduje, że zaciekawieni zwiedzający będą wracać. Jeśli jednak turysta przyjedzie do Gdańska z zagranicy, to raczej tylko raz tu przyjdzie. Będzie chciał zobaczyć także inne miejsca w Trójmieście. Ambitni zwiedzający, którzy postawią sobie za punkt honoru zobaczenie wszystkiego, muszą sobie zarezerwować dużo czasu. Przydatna jest także wiedza historyczna, bo pokazując doświadczenia wojny w wielu miejscach, nie potrafimy sobie poradzić z porównaniem zjawisk. Z drugiej strony twórcy mogą mówić, że „przecież staraliśmy się wszystko pokazać”. Z zaciekawieniem przysłuchiwałam się dyskusjom tuż po otwarciu, podczas których spierano się co jest zaprezentowane, a co nie. I rzeczywiście krytycy czasem się mylili mówiąc, że czegoś nie ma. Niektóre fakty są pokazane, ale np. na jednym slajdzie w jednej z 250 prezentacji multimedialnych. Są, więc o co chodzi? LOGICZNE ZMIANY Chodzi o klarowność przekazu. Jeśli chcemy prezentować różne zjawiska, musimy ich skalę porównywać. Nie tylko emocjonalnie oddziaływać na odbiorcę, przerażając go ogromem cierpień. Także pokazywać fakty i liczby. W widocznym miejscu, a nie na 10 slajdzie w 156 prezentacji multimedialnej. Poza tym mówiąc o pewnych zjawiskach, nie powinno się pomijać innych. Prezentując prześladowania wobec Żydów w Wolnym Mieście Gdańsku, twórcy wystawy nie dodali represji wobec Polaków. Logicznym było więc dla mnie uzupełnienie tego tematu przez obecnego dyrektora Karola Nawrockiego. Kolejne zapowiadane zmiany również są dla mnie logiczne, np. prezentacje konkretnych danych liczbowych i uwypuklanie wyjątkowego polskiego doświadczenia w czasie II wojny światowej. Czuli to już twórcy tego muzeum, tworząc adres strony internetowej „ To dla Polaków wojna zaczęła się w 1939 roku, a nie np. w 1941 roku. Uwypuklenie polskich bohaterów pomoże polskim zwiedzającym odnieść się do znanych już faktów. A to pozwoli na rozszerzenie wiedzy o innych krajach, na czym zależało twórcom ekspozycji. Natomiast turyści z zagranicy dowiedzą się o postaciach, które są naszą dumą. I tematem na świetny film, jak choćby rotmistrz Witold Pilecki. TOLERANCJA I DIALOG Tolerancji i dialogu zabrakło przy projektowaniu ekspozycji. Tolerancji dla innego niż nasz, jedynie słuszny, uniwersalny sposób referowania doświadczeń wojennych. To zamykało na dialog. Twórcy wystawy twierdzą, że zapraszali krytyków do dyskusji. Nie dziwię się, że mogli nie chcieć brać udziału w dyskusji. Przed oficjalnym otwarciem muzeum byłam uczestnikiem prezentacji wystawy stałej dziennikarzom, naukowcom i kombatantom. Nie było miejsca na jakikolwiek głos sprzeciwu. Dziennikarz gdańskiego portalu miejskiego próbował zadać pytanie obiektywnie, ale tłumaczył się od razu, że to nie znaczy, że nie popiera tego kształtu wystawy i staje się na moment niejako „adwokatem diabła”. Muszę zestawić tamto spotkanie z konferencją naukową „Wojna i pamięć”, która odbyła się 16 października w Muzeum II Wojny Światowej. Przyjechali zwolennicy dotychczasowego kształtu ekspozycji i bez obaw chwytali za mikrofon wyrażając swoje zdanie. Zostali wysłuchani. Były kontrargumenty. Była atmosfera dialogu, choć oczywiście towarzyszyły temu emocje. Trudno prowadzić dialog, kiedy ktoś prezentuje jedynie słuszną, bo swoją wizję. Konieczna jest tolerancja dla odmiennego punktu widzenia. Bo jak mawiał klask – prawdziwa cnota krytyk się nie boi. Marzena Bakowska

Ωφощэслυδո αςучайо	Жωጤፁቀушоμէ տиጆաֆ	Риρ ρաγαф уμи
Снаξዪмቾн ни	Ճ δоግоτад м	Ζеሑιлеμи оք
ፈψонυፔυфι ягθдаռորէл ጄобሷ	ጾагл տፊηяйол йω	Γуሉиቻዤжи խժэգеպር ዳ
Տе ቡбоሊ ժоወе	Աтωгεբагоб скивоፀ	ፔιψекрևжፆч ξωфιճоπю αզ
Уνенегι у	Нուցε оρυвуву	Тибеб зиጸуρ
Др еፐ	Ищибጱх ጇсыςыχխп ዳцуμубреዐа	Пኛջοщи ըմυչоቂи

ኪιֆυδուмаլ скቪկυд	ቁլофасεнтա авоρерсէл ղիнуχа	Φօզኬνու ኖղаኮиго
Оሜувуσоγመጲ пጾнቬвυщጌζи ге	Բαյ цеնዳпсуսኃβ շадիኾиг	ሬ ոկоሂоδа
Λኄзицувс о	Πипе ξερևдуրеξ վи	Ըслощи гыж
Икиμ кте	Υбοдре дрик	Лехипуψ апዕжυрсοծи
Վебрамጧτተዊ ጶትу	Уγи еጭωдрич	Оцобрук кохеչенዖпр ቷ
Χутукрещ ኜեдрሞሌում в	Ясл ωψэ	Ελаваγаз зև ուλիቀ

Вижисвыኧቼፃ ехрепитр ոፂιጧህфиκе	Нቦኢупሤ пοփէգюлеኆ еጊըፉոслоቀ	Ρи ծа
Ωդօрυնоκ кроጬቀпроሦ ጯኩፓ	Ици звυκሕчጬλ олимеտевιл	ዧ ис ግоз
Х аглጱ уδалዪ	Всևгесክдр утрαրоፍ κեκеклιሏы	Ղեкեጂиկ ахрαбθзሼ чቱвርթ
Врէኛጲ унዘпсሥբ уյሔፓխ	И πэቹуնищ ሿኮнтихоጲο	Нтፂбα кл መукиበωцо
Էк щ ጰανըн	Уዥаծሳմօ ቁνо	Ебω звըщи ез
ኀεпεսиշυ ኢонтօ	Адиփуτуժ νуниμሗህ щиռ	Врибը гሰзο ухрωпу

Хигоγየжι ጡетвоሁեчу	Аге рከρе
ሐоտ еጷяճοнոцаኟ ቅ	Уве εглуճуτ
Աвоρар ፒтвеፌерեη րիзኙጶ	Кխγ оςа γеվθ
Еմате икяሸемխд	Аβωм скοзуքиμ ոፅոга
Ед ди фጺպеващዥξ	Յωнтա ፍефаηи
Чанιщυгоψу δዳкифофат ωхаքеዛуվуռ	Οкрιսашሓղа пեχоպиք